JAKI SENS MA ŚMIERĆ?

Trudność tego pytania polega, między innymi na tym, że sam nigdy na sobie nie doświadczyłem śmierci. Wiem, że po prostu się umiera. Spotykam się ze śmiercią. Ale nigdy jeszcze nie umarłem i nie wróciłem do świata, w którym teraz żyję. Gdyby to się stało, to pewnie byłbym mądrzejszy i mógłbym znacznie lepiej odpowiedzieć na postawione pytanie. To tak trochę żartem, ale nie do końca.

Zdaję sobie sprawę z ważkości pytania, zwłaszcza gdy przyglądamy się dzisiaj postawie wielkiej fascynacji życiem, która przybiera czasami formę postawy kultycznej i używania za każdą cenę w imię zawołania: życie jest krótkie lub żyje się tylko raz! W takim kontekście pytanie, jaki sens ma śmierć, może zabrzmieć dość jednoznacznie: nie ma, to nonsens! Sądzę jednak, że pytający szuka sensu śmierci. Tak też chciałbym o niej porozmawiać.

Wiemy już o tym, że śmierć – ta jedna, krótsza lub dłuższa chwila – nie daje nam szansy powtórnego powrotu do tego samego życia. Po śmierci życie na ziemi już nie wróci w takiej postaci, w jakiej z nim się rozstaliśmy. I to może być – z naszego punktu widzenia – smutne i bolesne. Fakt ten nie oznacza, iż jesteśmy wobec rzeczywistości śmierci zupełnie bezradni. Bo przecież naszą wiedzę i umiejętność stawania wobec śmierci czerpiemy z doświadczenia tych, którzy umierają obok nas, którym towarzyszyliśmy lub możemy towarzyszyć w chwili odchodzenia z tego świata.

Szukamy także – i to wcale nie na końcu – odpowiedzi w Biblii, w Jezusie Chrystusie, który dobrowolnie przyjął śmierć. W tym właśnie kluczu, powiedziałbym psy-chologiczno-biblijnym, spróbujmy spojrzeć na śmierć jako na wartość.